Bir direnişin içinde buluyorum kendimi. Kaçmaya çalışıyorum ama dönüp dolaşıp aynı yerde beliriyorum. Bir rüya diye bekliyorum ama her defasında uyanamıyorum, sadece kaçarken görüyorum kendimi..
Herkesten, her şeyden kaçarken, insan bir tek kendinden kaçamıyormuş bunu anlıyorum. Karanlığın köşelerinde sıkışmış bir çocuğun çığlıklarını duyamayacak kadar sağır iken insanlar, büyüdüğümde neden duysunlar diye sorguluyorum artık.
Uyanmak istiyorum bu kâbustan,
Gitmek istiyorum buralardan..
Ölümü her defasında ensemde hissederken, sanki benimle oyun oynarmışcasına beni yanına almadan gidiyor.
Her defasında kırılıyorum ,
Her defasında daha çok hissizleşiyorum.. Yüzleşmeye çalıştığım bir dokuz yaş var. En çok ondan kaçarken düşüyorum, en çok orada kırılıyorum, en çok orada kanıyorum ama bu labirentten yine de kurtulamıyorum.
Zamanla yükselen bir ses var, kulaklarımı sağır ediyor. " Beni kurtarın" diye bağıran gözlerle baktığımda kimse anlamadı. Sonra ben de kendimi anlamadım. Büyüdüm.. günah defterimi elime verse Tanrı taşıyamayacak kadar güçsüz hissediyorum kendimi.

Kendimi asmaya karar verdiğim de,
Bileklerimi kesip kana boğulduğum da,
Bilmem kaçıncı kattan aşağı atlamayı düşündüğüm zamanlarda büyüdüm ben.

Zamanla büyümüyor insan.
Zaman sadece yıpratıyor.
Yaşarken büyüyor insan.

________________
İyileşmek mi? dedi Frida.
Ama ben hasta değilim ki.
Kırık döküğüm. Aynı şey değil, anlıyor musun?